Mijn peuter stormt op me af. Hij heeft zelf een soort zwaard gemaakt van Duplo. Hij roept met een diepe brulstem tegen mij: 'Ik maak je dood!' en er volgt een woeste lach. . Nu denk je vast: die kijkt teveel gewelddadige filmpjes. Dat was ook het onderliggende verwijt in de vraag die ik pas kreeg: 'Hoe komt hij daaraan?' Nee, onze peuter haalt zijn geweld niet uit filmpjes; integendeel: meneer is gefascineerd door de Bijbelse geschiedenis van David en Goliath. In de Kijk- en luisterbijbel die we gebruiken staat ook nog eens dat de Israëlieten blij zijn als Goliath dood op de grond valt. Dus leg nu als mama maar eens uit dat het echt niet de bedoeling is dat je iedereen tegen de grond mept, laat staan een ander vermoord! . Hier loop ik aan tegen de grenzen van het besef van een peuter. Hij snapt niet wat dood is; hij overziet niet het definitieve ervan. Ik wel. Toch? . Nu ik er rustig over nadenk, denk ik, dat ik het ook niet besef. Of, nou ja hoe moet