Gisteren was er bij ons in de gemeente de bediening van de Heilige Doop. Zo'n dienst maakt altijd veel emoties los. Sommige doopouders vegen een traan weg. Tegenover probeerde een jonge kinderloze vrouw haar tranen te verbergen. En ik dacht terug aan het moment dat wij ons ja-woord gaven bij de Doop van onze kinderen. Verschillende emoties rondom een en dezelfde gebeurtenis.
.
Ik ben dankbaar voor de kinderen die we uit Gods Hand mochten ontvangen! Maar er zijn momenten geweest, dat dit niet zo was. Vlak na ons trouwen raakte ik zwanger tegen de verwachting van doktoren in: met de medicijnen die ik gebruikte, zou het lastig kunnen zijn om kinderen te krijgen. Er overheerste enorme blijdschap en dankbaarheid. Dit was wat we zo graag wilden: een gezin!
.
Toch vond ik het ook enorm moeilijk: er was in korte tijd al zoveel veranderd in ons leven. En met veranderingen omgaan, vind ik moeilijk. En nu kwam er weer zo'n enorme verandering aan... Als mensen ons feliciteerden met de zwangerschap, dan kon ik dat nauwelijks aanhoren. Ik wist niet of ik er blij mee kon zijn. En toen de misselijkheid maar niet overging en de pijn in mijn buik en rug ondragelijk werd, zodat ik bijna alleen nog maar op bed lag...
.
In mijn hoofd heb ik, tot mijn grote schaamte, soms gedacht: als ik nu een miskraam zou krijgen, zou ik het misschien niet eens zo erg vinden. Toen ik hier pas open met een vrouw van middelbare leeftijd over sprak, gaf zij schoorvoetend toe dit ook weleens gedacht te hebben. In haar tijd had iemand eens gezegd: de meeste abortussen worden in de hoofden van vrouwen gepleegd...
.
De dominee preekte gisteren over de woorden uit Psalm 139: (ik citeer hier de berijmde regels) 'Eer iets van mij begon te leven, was alles in Uw boek geschreven.' De Heere weet overal vanaf! Hij zorgt voor het leven vanaf het eerste klompje cellen. Hij zorgde er ook voor dat mijn kindje wel geboren werd, misschien wel tegen moeders wil in... Gode zij dank heeft Hij dat gebed nooit in vervulling doen gaan! .