Onze peuter
bevindt zich in de peuterpubertijd, tenminste, dat vind ik... Het is
hier in huis even niet gezellig: alles wat je zegt of doet is niet goed.
Vandaag bijvoorbeeld begon hij uit het niets een heel relaas over een
bloeiende amaryllisbol: 'Mama, ik vind die plant niet mooi, die moet in
de prullenbak!' Helaas is de Nederlandse taal niet rijk genoeg om een
beschrijving te geven van het gezicht wat hij er bij trekt... En dan kan
mama natuurlijk vertellen dat zij hem wel mooi vindt en dat de Heere
God de bloemen zo mooi gemaakt heeft, maar dat is parels voor de zwijnen
werpen.
.
Mijn kind is net een spiegel: in veel van wat hij zegt of doet, herken ik mezelf of m'n man. En dat kan super grappig zijn, maar ook heel confronterend. Nu wijt ik zijn gedrag op dit moment echt aan de peuterpubertijd, slecht slapen en een verkoudheid, maar toch had ik het gevoel dat mij een spiegel voorgehouden werd.
.
Ik kan ook ontzettend boos en verdrietig zijn als ik het gevoel heb dat het bij een ander altijd beter gaat dan bij ons. Dat die ander fluitend door het leven gaat en hem alles voor de wind gaat. Ten diepste ben ik dan boos op God. Dat Hij er niet voor zorgt dat ons het leven ook wat makkelijker af gaat. Wat schaam ik mij voor die gedachte als ik denk wie ik ben ten opzichte van mijn Schepper! Dat is 1000 keer erger dan de boosheid van mijn kind...
.
't Oog omhoog, het hart naar boven, hier beneden is het niet!' Deze eerste regels van een lied schieten dan nogal eens door mijn gedachten. Ik moet niet om mij heen kijken, maar omhoog. Van Hem alles verwachten! Als Hij mijn Borg wil zijn, dan is het voor eeuwig goed. Dan ben ik tevreden met mijn huurhuis, met een keuken waar ik vroeger niet bepaald van droomde, met kinderen die mij 's nachts wakker houden, met het minder-dan-modaal-salaris van mijn man. Hoe dat kan? Omdat Hij alles gaf voor een zondaar die niets heeft verdiend. Omdat ik al die dingen dan mag zien als genadegaven!
.
' Uw wandel zij zonder geldgierigheid; en zijt vergenoegd met het tegenwoordige; want Hij heeft gezegd: Ik zal u niet begeven en Ik zal u niet verlaten.' - Hebreeën 13:5
Ik wens je zo'n tevreden leven toe!
.
Mijn kind is net een spiegel: in veel van wat hij zegt of doet, herken ik mezelf of m'n man. En dat kan super grappig zijn, maar ook heel confronterend. Nu wijt ik zijn gedrag op dit moment echt aan de peuterpubertijd, slecht slapen en een verkoudheid, maar toch had ik het gevoel dat mij een spiegel voorgehouden werd.
.
Ik kan ook ontzettend boos en verdrietig zijn als ik het gevoel heb dat het bij een ander altijd beter gaat dan bij ons. Dat die ander fluitend door het leven gaat en hem alles voor de wind gaat. Ten diepste ben ik dan boos op God. Dat Hij er niet voor zorgt dat ons het leven ook wat makkelijker af gaat. Wat schaam ik mij voor die gedachte als ik denk wie ik ben ten opzichte van mijn Schepper! Dat is 1000 keer erger dan de boosheid van mijn kind...
.
't Oog omhoog, het hart naar boven, hier beneden is het niet!' Deze eerste regels van een lied schieten dan nogal eens door mijn gedachten. Ik moet niet om mij heen kijken, maar omhoog. Van Hem alles verwachten! Als Hij mijn Borg wil zijn, dan is het voor eeuwig goed. Dan ben ik tevreden met mijn huurhuis, met een keuken waar ik vroeger niet bepaald van droomde, met kinderen die mij 's nachts wakker houden, met het minder-dan-modaal-salaris van mijn man. Hoe dat kan? Omdat Hij alles gaf voor een zondaar die niets heeft verdiend. Omdat ik al die dingen dan mag zien als genadegaven!
.
' Uw wandel zij zonder geldgierigheid; en zijt vergenoegd met het tegenwoordige; want Hij heeft gezegd: Ik zal u niet begeven en Ik zal u niet verlaten.' - Hebreeën 13:5
Ik wens je zo'n tevreden leven toe!
Reacties
Een reactie posten