Lieve kleine schat,
Vandaag moest ik je weer laten
gaan. Je gaat nu anderhalve week naar school. Iedere morgen zeg je
stoer dat je niet zal huilen, maar als mama dan je hand los moet laten,
komen de tranen. Ik geef je nog een kus, een knuffel, maar dan moet je
echt met de juf mee. Mijn hart huilt.
Ik snap het. Je hoort bij
mij. We zijn een goed team! Je helpt mama met alles in het huishouden.
Je denkt mee met wat we moeten doen. Je bent gevoelig en we kunnen samen
huilen en lachen. Ik weet precies wat je voelt en denkt, zonder dat je
maar een woord hoeft te zeggen. En hoe klein je ook bent, jij hebt dat
ook bij mij.
Natuurlijk heb je ook je moeilijke kanten: je kan zo
driftig worden als je hoofd sneller gaat dan je mond kan praten of als
je iets niet begrijpt. Rust en geduld zijn de remedie. Ik weet waar het
vandaan komt en ik zal je leren hoe je hier zo goed mogelijk mee om kunt
gaan.
Vanmiddag mag je weer mee. Mee naar huis. En dan vertel je
wat je allemaal hebt gedaan en dat het leuk was. Maar je bent moe. En
ik heb er mijn handen vol aan om je rustig te houden, om je bezig te
houden. Ik mis ook dan mijn lieve kleine schat. Ik ben het niet gewend
dat je zo doet.
We moeten er allebei aan wennen. Het is niet voor
even, maar voor altijd. Ik zal je steeds meer moeten loslaten. We
moeten allebei leren het in Gods handen over te geven. Op Hem te
vertrouwen.
Heere, helpt U mij als het moeilijk is? Om Jezus wil. Amen.
Je moeder
Reacties
Een reactie posten