Mamalien

Vandaag gingen we even uitwaaien op de Maasvlakte. Dik ingepakt stonden we met z'n vieren bij het water. Met groot geweld rolden de golven op de kant. Een prachtig gezicht en rustgevend geluid. Tenminste... voor papa en mama, maar onze peuter was bang! 'Nee mama, niet verder! Ik ben bang van het water!' Vanuit de ogen van een driejarige is het water angstaanjagend als het met zoveel kracht op de stenen slaat. Papa en mama weten hoe ver je kunt gaan zonder dat het water je kan raken. Toch mogen we wel ontzag hebben voor het water. Het laat maar een fractie van Gods kracht zien. Hij maakte een pad door de zee en stilde de storm! Bij Hem kun je terecht met je angst. Of dat nu de angst voor het water is of een grote-mensen-angst... 'Zij, die de zee bevaren Met schepen, rijk bevracht, Zien op de grote baren Gods wijsheid, gunst en macht; Daar leren zij de daân, Des HEEREN klaar bemerken, En in de diepe paân Zijn grote wonderwerken.' Psalm 107:12 berijmd

Kwaliteiten: ieder mens heeft ze gekregen. En die kwaliteiten mag je gebruiken. We worden er in de Bijbel zelfs toe opgeroepen! Denk maar aan de gelijkenis van de talenten in Mattheüs 25. Maar wat als jouw kwaliteit, jouw talent, een valkuil wordt? Kunnen we ook doorslaan in het gebruiken van onze talenten? Ja, ik denk het wel. Zal ik je eens een voorbeeld geven uit mijn eigen leven? Ik vind het fijn, goed en heel belangrijk om andere mensen te helpen, om klaar te staan voor mijn naaste. Mijn vader kampt met verschillende gezondheidsproblemen en ik rijd hem geregeld naar het ziekenhuis. Dat voel ik als mijn plicht. Ik heb twee kleine kinderen die dan mee moeten, want oppas is er meestal niet voor handen. Een andere chauffeur voor mijn vader trouwens ook niet. Tot zover nauwelijks problemen. Tot mijn jongste behoorlijk hoge koorts heeft en pa over een uur in het ziekenhuis moet zijn... Die momenten verafschuw ik! Ik zit dan in de spreekwoordelijke spagaat (de echte zal me nooit lukken,

Mijn man houdt van een opgeruimd huis. Ik ook, al denken sommige mensen van niet. Het verschil tussen ons is, dat ik de rommel in huis met twee kleine kinderen heb geaccepteerd, tenminste, meestal dan. Ik heb het van huis uit al meegekregen: in een huis mag geleefd worden, het is geen showroom. Toch probeer ik iedere dag het huis spic en span te hebben voor hij thuiskomt. Helaas lukt dat meestal niet. Dat heeft twee oorzaken: de geschatte aankomsttijd door manlief wordt eerder of later bereikt of de kinderen trekken achter mij weer alles uit de kast wat ik net opgeruimd heb... Als de heer des huizes dan thuiskomt, zijn er twee mensen die balen: hij, omdat het een rommeltje is en zij, omdat ze het echt heeft geprobeerd, maar hij dat niet (kan) zien. Je kunt het natuurlijk zo laten. Zo erg is het toch allemaal niet!? Dat klopt, maar veel kleine ergernissen zijn vaak geniepiger dan een groot punt van irritatie. Dus, wat hebben we eraan gedaan? Eigenlijk heel simpel: we zijn het gespre

Misschien heb je de titel gelezen en denk je: 'Dat is ook overdreven, dat je een peuter al Bijbelteksten aanleert!' Ik snap dat je dat denkt. Toch zou ik je willen vragen of je even verder wilt lezen en aan het einde de balans zou willen opmaken. Het Bijbelboek Exodus begint met de geschiedenis van Mozes. In het tweede hoofdstuk lezen we over de geboorte en de eerste levensjaren van Mozes. Amram en Jochebed krijgen een zoontje. Ook dat zoontje moet in de Nijl gegooid worden zoals de Farao bevolen heeft. Maar Amra en Jochebed weten dat dit kind een geschenk van God is en ze luisteren niet naar dit bevel. Ze verstoppen het kindje in hun huis. Maar na een aantal maanden is dit niet niet meer te doen en maakt moeder Jochebed een biezen mandje waarin zij haar kindje, in geloof, inlegt. Ze brengt het mandje naar de Nijl en legt daar haar kindje tussen de oeverplanten. (Over deze daad zou ik heel veel meer kunnen vertellen, maar het gaat me nu om iets anders, dus schrijf ik verder.)

Als mama heb je soms een leuk idee om met je kinderen te gaan doen. Even er tussenuit en jij weet wel wat ze leuk vinden. Tenminste, dat dacht je... Dat gevoel had ik afgelopen vrijdag. Heerlijk met m'n zus en twee kleine kinderen naar het bos. Maar zoonlief (3) had er, aangekomen bij het bos, echt geen zin in. De wandeling van een klein uurtje werd een strijd. Helemaal omdat ik echt niet begreep waarom hij het niet leuk vond! Als ik begrijp waar zijn boosheid of huilbui vandaan komt, dan kan ik vaak eindeloos geduld opbrengen en een 'oplossing' bedenken... Maar nu kwam de stoom bijna uit m'n oren! Welke driejarige vindt het bos nu niet een grote speeltuin? Het zit dan ook zo vast in mijn hoofd: dit MOET leuk zijn. Ik MOET van dit moment genieten. Maar dat gaat niet op commando... Ik kan er m'n vinger nog steeds niet achter krijgen wat er aan de hand was. Misschien had hij een heel ander idee van het bos of wat je daar kon doen. Misschien was hij wel net zo teleurge