Mijn man houdt van een opgeruimd huis. Ik ook, al denken sommige mensen van niet. Het verschil tussen ons is, dat ik de rommel in huis met twee kleine kinderen heb geaccepteerd, tenminste, meestal dan. Ik heb het van huis uit al meegekregen: in een huis mag geleefd worden, het is geen showroom.
Toch probeer ik iedere dag het huis spic en span te hebben voor hij thuiskomt. Helaas lukt dat meestal niet. Dat heeft twee oorzaken: de geschatte aankomsttijd door manlief wordt eerder of later bereikt of de kinderen trekken achter mij weer alles uit de kast wat ik net opgeruimd heb... Als de heer des huizes dan thuiskomt, zijn er twee mensen die balen: hij, omdat het een rommeltje is en zij, omdat ze het echt heeft geprobeerd, maar hij dat niet (kan) zien.
Je kunt het natuurlijk zo laten. Zo erg is het toch allemaal niet!? Dat klopt, maar veel kleine ergernissen zijn vaak geniepiger dan een groot punt van irritatie. Dus, wat hebben we eraan gedaan? Eigenlijk heel simpel: we zijn het gesprek aangegaan. Allebei hebben we onze ergernissen uitgesproken. Gewoon eerlijk. En gevraagd hoe we de ander tegemoet zouden kunnen komen. En de oplossing blijkt dan weer verrassend simpel: hij: dat er geen eten en drinken overal ligt, zij: dat je laat zien dat je blij bent dat je weer bij ons bent.
En nu, weken later, gaat het hartstikke goed: het huis is al opgeruimder (oefening baart kunst) en manlief geeft iedereen eerst even aandacht als hij thuiskomt! Wat een beetje praten al niet kan doen!
Toch probeer ik iedere dag het huis spic en span te hebben voor hij thuiskomt. Helaas lukt dat meestal niet. Dat heeft twee oorzaken: de geschatte aankomsttijd door manlief wordt eerder of later bereikt of de kinderen trekken achter mij weer alles uit de kast wat ik net opgeruimd heb... Als de heer des huizes dan thuiskomt, zijn er twee mensen die balen: hij, omdat het een rommeltje is en zij, omdat ze het echt heeft geprobeerd, maar hij dat niet (kan) zien.
Je kunt het natuurlijk zo laten. Zo erg is het toch allemaal niet!? Dat klopt, maar veel kleine ergernissen zijn vaak geniepiger dan een groot punt van irritatie. Dus, wat hebben we eraan gedaan? Eigenlijk heel simpel: we zijn het gesprek aangegaan. Allebei hebben we onze ergernissen uitgesproken. Gewoon eerlijk. En gevraagd hoe we de ander tegemoet zouden kunnen komen. En de oplossing blijkt dan weer verrassend simpel: hij: dat er geen eten en drinken overal ligt, zij: dat je laat zien dat je blij bent dat je weer bij ons bent.
En nu, weken later, gaat het hartstikke goed: het huis is al opgeruimder (oefening baart kunst) en manlief geeft iedereen eerst even aandacht als hij thuiskomt! Wat een beetje praten al niet kan doen!