Vroeger als kind zong ik al bijna de hele dag. M'n ouders, broer en zus werden er gek van! Ik kreeg regelmatig te horen dat ik nu maar eens moest stoppen.
Dat zingen had ik niet van een vreemde: bij opa en oma stond vaak een plaat op met psalmen of liederen gezongen door de Urkers. Ik vond dat zo mooi! Het krakende geluid uit de platenspeler en de eenvoudigheid van de gezongen liederen... Voor mij een van de dierbare herinneringen aan mijn Godvrezende grootouders.
Nu ik zelf een gezin heb en er niemand is die zich aan mijn gezang stoort (hoewel m'n peuter weleens roept: 'Stop, hou op!' en z'n handen voor z'n oren houdt), zing ik graag en veel. Zingen is een vorm van bidden, Augustinus noemde het zelfs twee keer bidden. In de Psalmen vinden we zowel ellende, verlossing als dankbaarheid verwoord. Voor iedere gelegenheid en gemoedstoestand is er een vers te vinden.
Als de kinderen boos of verdrietig zijn of als ze moe of bang zijn, neem ik ze op schoot en zing ik zachtjes versjes. Psalmversjes of eenvoudige Bijbelliederen van Hanna Lam. Het heeft een kalmerend effect en ik probeer ze hierdoor te leren dat ze afhankelijk mogen en moeten zijn van hun Schepper. Zeker voor kleine kinderen vind ik dit een mooi middel in de geloofsopvoeding.
Zing jij ook graag? Deed/doe je het ook met je kinderen? Wat zing je dan?
Reacties
Een reactie posten